شنا در غار اسرار آمیز

 اشکال عجیب و غریب چند میلیون ساله، آب یخ و دسته‌های خفاش... اینها حداقل چیزهایی است که می‌شود در غار آبی دانیال تجربه‌شان کرد. شنا در گودال‌های آب سرد و صعود از آبشار و گذر از تپه پرفضله خفاش را هم که اضافه کنیم، دیگر اینجا محشر می‌شود. جان می‌دهد برای یک سفر پرهیجان در گرمای تابستان.

شنا در غار اسرار آمیز

 اشکال عجیب و غریب چند میلیون ساله، آب یخ و دسته‌های خفاش... اینها حداقل چیزهایی است که می‌شود در غار آبی دانیال تجربه‌شان کرد. شنا در گودال‌های آب سرد و صعود از آبشار و گذر از تپه پرفضله خفاش را هم که اضافه کنیم، دیگر اینجا محشر می‌شود. جان می‌دهد برای یک سفر پرهیجان در گرمای تابستان.

چند سال بیشتر نیست که این غار آبی عجیب و غریب اسم و رسمی به هم زده و در و دیوار چند میلیون ساله‌اش آمد و رفت غارنوردان را تماشا می‌کنند. تابستان که خیلی‌ها برای ساحل خزر برنامه‌ می‌ریزند، باید غار دانیال را هم تجربه کرد؛ غاری که بر خلاف هوای شرجی آزار‌دهنده کنار دریا، اقلیم متفاوتش دندان‌هایتان را از سرما به هم می‌زند. فرمان را بچرخانید به سمت سلمان‌شهر (متل قو) بروید. راهش همان است؛ اما مقصد نه دریا که غار دانیال است؛ یک پیاده‌روی پنج”‹ساعته در آب و تاریکی.

گنج دانیال

هر غاری یک گنج دارد، اصلا بی‌گنج که غار، غار نمی‌شود. اما فقط طلا و نقاشی‌انسان‌های اولیه روی دیوارها و سفال‌های چند هزار ساله که گنج غار نیست. غار دانیال هم گنج دارد؛ اما از نوع خودش. استلاگمیت‌ و استلاکتیت‌های چند میلیون‌ساله دارد که ساخت هر سانتی‌متر از آنها حدود 100 سال  طول می‌کشد. راهرویی دوکیلومتری که طی میلیون‌ها سال حرکت آب‌های زیرزمینی در سنگ‌های‌ آهک انحلال‌پذیر شکل گرفته. طی تمام هزاران هزار سالی که از تشکیل این غار می‌گذرد، این سنگ‌ها اشکال عجیب و غریبی پیدا کرده.

اینجا راهروهای پرپیچ و خمی دارد که در جایی ارتفاع  سقف آن 50 متر بیشتر و جایی دیگر نیم متر هم کمتر می‌شود. گاهی آن‌قدر تنگ و کوتاه می‌شود که برای عبور از آنها باید سینه‌خیز رفت. دو کیلومتر راهرو و دالان‌های پرپیچ غار دانیال غیراز این گنج‌ها داشته‌های دیگری هم دارد. خفاش‌های غار روزها در سقف غار سروته می‌خوابند. هرچند از حدود 10 سالی که پای گردشگران به این غار ناشناخته باز شده، تعدادشان کمتر شده.

آب زلال این چشمه‌های غار هم قابل خوردن است به شرط آنکه آلوده‌ نشده‌باشند. دمای این آب حدود 17 درجه بوده و دمای داخل غار هم در تمام فصل‌ها ثابت و بین 20 تا 25 درجه سانتی‌گراد است.

گردش در خانه خفاش ها

 بعد از ورود به دهانه غار باید قید خشک ماندن را بزنید؛ چون از همان اول و در فاصله100 متری دهانه غار وارد حوضچه‌ای می‌شوید که برای ادامه مسیر باید تا شکم در آن فرو بروید. همین‌طور که جلو می‌روید تزئینات آهکی چند میلیون ساله به استقبال‌تان می‌آیند.

حدود 300 متر بعد از حوضچه اول به فضای باز بزرگی می‌رسید که به تالار خفاش مشهور شده. تقریبا وسط این تالار تپه‌های بلندی قرار دارد که با فضله‌های خفاش‌ها و گِلی پوشیده شده که خیلی هم لیز است. باید از آن بالا بروید تا به قله برسید که اتفاقا کار آسانی هم نیست. روی تپه اگر سرتان را بالا بگیرید روی سقف تالار، خفاش‌ها را می‌بینید که در خوابند. این کلونی‌های خفاش چند متر بیشتر با شما فاصله ندارند. به هیچ‌وجه آنها را با پرتاب چیزی بیدار نکنید. به دلیل آزارهای بازدیدکنندگان از چند سال قبل تعداد خفاش‌های غار خیلی کم شده.

در ادامه چند سینه‌خیز و پامرغی طولانی منتظر شماست، آن هم در جایی که تا مچ در آب سرد هستید. بعد از حدود 200 متر از سیفون اول به یک سیفون دیگر با دو اتاق بزرگ‌ در دو طرفش می‌رسید. برای عبور از این نقطه باید یک صعود دو متری انجام دهید و از بالای صخره بروید. اگر به هیجان بیشتری نیاز دارید، می‌توانید مسافت چند متری سیفون را از زیر آب عبور کنید؛ یعنی غواصی کنید و در آن طرف از اتاق بیرون بیایید. بعد از کمی پیاده‌روی به محوطه بازی می‌رسید که به تالار ریزان معروف شده. اینجا شاید زیباترین بخش غار باشد. چون سقف آن از استلاکتیت‌های جوان، نازک و بلند و تزئینات آهکی شیری رنگ پوشیده شده. هرقدرپیش بروید دمای غار پایین‌تر می‌آید و آب کف غار هم سردتر می‌شود.

خوبی غار دانیال این است که هر کجا که خسته شدید می‌توانید از همان جا برگردید. بیشتر زیبایی این غار در نیمه اول است و انتهای غار تنگ‌تر و سقف آن کوتاه‌تر است. در انتها سنگ‌ها هم تیزترند؛ طوری که در انتهای غار باید حدود 200 متر سینه خیز مشکل را رد کنید و به مکانی برسید که دیواره‌های غار دیگر آهکی و سنگی نیستند و آب از لای خاک بیرون می‌زند؛ یعنی اولین سرچشمه‌های آب غار. توصیه ما این است که از همین‌جا برگردید؛ چون یک رفت و برگشت به انتهای غار تقریبا پنج ساعت طول می‌کشد و سرما و خیسی، حتما اذیتتان خواهد کرد. موقع برگشت نباید نگران گم‌شدن باشید؛ چون اگر راه را گم کردید، می‌توانید مسیر اصلی خروج آب را دنبال کنید تا به بیرون برسید.

بعد از دیدن خفاش‌ها باید از طرف دیگر تپه سرازیر شوید. در ادامه راه به اولین آبشار می‌رسید و باید از آن صعود کنید و با گرفتن گیره‌های سنگی‌ای که روی صخره‌ها کار گذاشته شده از آبشار بالا بروید. مسیر آب را دنبال کنید. بعد از حدود 800 متر از دهانه به تنگه‌ای عمیق و پرآب می‌رسید که در وسط آن سقف غار تا نزدیکی سطح آب پایین آمده و شکلی شبیه یک سیفون پیدا کرده؛ یعنی یک فضای بسته با یک ورودی و یک خروجی. در نگاه اول عبور از اینجا به نظرتان غیرممکن می‌آید؛ اما شدنی است. باید تا گردن داخل آب فرو بروید و با فشار دستتان به دیواره‌های اطرف روی آب رد شوید. عمق اینجا حدود دو متر است و عرض سه متری تنگه را باید به همین ترتیب تا انتها بروید.