اولین پلهایی که ایرانیها ساختند
احتمالا ابتداییترین شكل پل به زمانی برمیگردد كه بشر توانست با استفاده از تنه درختان و سنگهای بزرگ، از نهرها و درهها و مسیلها عبور كند. اما پلهای واقعی از وقتی شكل گرفت كه انسان تكیه گاه و پایههای پل را ساخت، سپس یك تخته سنگ یا چند تیر چوبی را روی 2 پایه گذاشت و روی آنها را تخته پوش كرد.
از دوره هخامنشی هم پلهای قوسی باقی مانده اند. باستان شناسان انگلیسی یکی از این پلها را که در قرن چهارم و پنجم پیش از میلاد در پاسارگاد ساخته شده، شناسایی کرده و از زیر خاک بیرون آوردهاند. پلی با 16 متر پهنا و سطح چوبی که روی 3 ردیف پایه ساخته شده و هر ردیف شامل 5 ستون سنگی، است.
به علت نیازی كه در این سرزمین به آبیاری وجود داشته و از آنجا كه سطح بعضی رودخانهها پایینتر از زمینهای پیرامون بوده است؛ پلهایی كه در ایران ساخته میشده، ساختمانهایی «چند منظوره» محسوب میشدهاند و عمل سد را نیز انجام میدادند. بیشتر پلهای قدیمی ایران در واقع «پل ـ بند» بودند و آب را تا سطحی بالا میبردهاند كه قابل جاری شدن به زمینهای پیرامون باشد.